Help ik heb een boot gehuurd

(oftewel ‘varend van angst naar vrijheid’)

Een blinkend jacht van 12 meter, en ik heb nog nooit zelf gevaren! Ja, in roeiboten en kajaks, dat wel, maar niet in een drijvend paleis van deze afmetingen. Afijn, het is gebeurd, in een moment van overmoed, gekte, onoplettendheid of juist spontaniteit. Het contract is getekend, een weg terug is er niet meer, we gaan vijf dagen de Friese wateren op, vanuit Sneek. En eerlijk gezegd lijkt het me heerlijk, een paar dagen de Friese binnenwateren te verkennen, zo nu en dan in een van die prachtige Friese stadjes aan te leggen en je ’s avonds door de zachte golven in slaap te laten wiegen. Totale ontspanning! Wat kun je in een opwelling toch prachtige besluiten nemen, gewoon door naar je intuïtie te luisteren, zit ik te mijmeren.

Drie dagen vóór vertrek besef ik echter dat de gehuurde schuit ongeveer even lang is als mijn huis van voor- naar achtergevel. Gaat dit lukken? Kan ik zo’n monster wel besturen? Hoe zit dat met verzekeringen? Hoe ga ik aanleggen? Wáár ga ik aanleggen? Wat zijn de verkeersvoorschriften op het water? Heb ik hier eigenlijk wel zin in? Waarom doe ik dit mezelf aan? Kortom, ik word bestormd door mijn gebruikelijke angsten en onzekerheden.

Als ik nu mijn angsten laat beslissen, dan ga ik met een smoes alsnog proberen alles af te zeggen. Smoezen, daar ben ik heel goed in, die gaan me prima af: onverwacht teveel werk, toch geen goed idee, uitgeput, ziekte (een maladie imaginaire, uiteraard), iets anders verzinnen, te duur, een ander keer, enzovoort.  Dat is de eerste weerstandslaag, waarmee ik mijn wereldje in ieder geval uiterlijk, achter een masker van zelfverzekerdheid, in stand en onder controle kan houden, zodat ik niet hoef te kijken naar wat er zich onder die laag afspeelt.  

Onder die eerste laag zit immers in een tweede laag iets veel diepers. In mijn geval is dat angst: de angst niet goed genoeg te zijn, die boot niet te kunnen besturen. En als ik aan die angst toegeef, dan komt er gemakkelijk een hele kettingreactie van nieuwe angsten en zelftwijfel op gang, waardoor ik alle vertrouwen in mezelf verlies, en uiteindelijk de boot zal missen. Die blinkende, zojuist door mij in een opwelling gehuurde boot, waarmee ik een paar dagen van het mooie Friesland wilde genieten.

—

Vrijheid. Voor mij is dat vrijheid van angst. Vrij te zijn van de angst tekort te schieten, niet goed genoeg te zijn, door de mand te vallen, te hoog van de toren te blazen, afgewezen te worden, anderen boos te maken, te kwetsen, onaardig te zijn, onvriendelijk over te komen enzovoort. Voor mij is dat soort angst de worsteling van mijn leven.

Tot één of twee jaar geleden zou ik me door die angst hebben laten leiden en die prachtige boot gemist hebben. Of als ik toch gegaan was, zou ik zoveel stress gevoeld hebben, dat de ontspanning en vreugde waar ik in eerste instantie zo naar uitzag, volledig ondergesneeuwd waren geraakt.

Ik ben nog altijd dezelfde als wie ik een jaar geleden was: ik ben nog altijd wie ik was. En precies die zelfde ‘ik’ heeft een paar uitstekende dagen doorgebracht aan het roer van de Claoué, zoals de naam van de gehuurde boot luidde. Niet dat alles per se van een leien dakje ging: we zijn onderweg een paar stootkussens kwijtgeraakt (‘willen’, heten die dingen) door foute knopen te leggen, we zijn door een verkeerde manoeuvre een keer dwars komen te liggen in een smal kanaal in Joure met links en rechts nog grotere jachten dan het onze en bemand met eigenaren die hun wenkbrauwen opvallend hoog konden optrekken, we hebben om ons onduidelijke redenen recht gehad op een opgestoken middelvinger van een vloekende, voorbij scheurende razende Roeland, maar dat alles heeft aan de pret en vreugde niet echt afbreuk gedaan. Ik heb een paar uitstekende dagen in Friesland doorgebracht.

Ik heb me vrij gevoeld. Vrij van angst. Daarmee bedoel ik niet dat die angst er niet meer was. Integendeel: al die oude angsten kwamen van tijd tot tijd voorbij zeilen. En dat is precies wat ik met die angsten heb gedaan: ze voorbij laten zeilen. Ze zien aankomen, ze herkennen zonder oordelen, en ze na een tijdje weer achter de horizon zien verdwijnen, zonder persoonlijke averij te hebben opgelopen. Dat is soms best spannend geweest, als er zo’n angstaanjagend vaartuig op me kwam afvaren. Maar op zo’n  schip heb je zelf het roer in handen. Wees je bewust van je omgeving, en je navigeert na enkele spannende momenten al snel weer terug naar waar je wilt zijn: bij jezelf.

Verbluffend simpel eigenlijk, dat varen over de Friese wateren en door het leven. Zonder angst, maar met vertrouwen, vreugde en overgave aan alles wat is.